Australië dan maar.

Vrienden, familie,

het is dan eindelijk zo ver, ik ben vertrokken naar het verre verre zuid-oosten. In een diep en duister verleden heb ik nog wel een reisverslag bijgehouden, nu weet ik niet of dit een reisverslag of een levensverslag is, misschien doe ik het wel gewoon lekker om van me af te schrijven, om ervaringen te registreren en hopelijk ook te bewaren.

Hoe dan ook, ik dacht sommige mensen willen vast weten hoe of wat en als je het niet wilt weten, waarom lees je dit dan?

Hoe ik hier terecht ben gekomen? Ik leerde ooit een meisje kennen uit Australië, ergens in Vietnam. Later werd dat meisje mijn vriendin, waarmee ik in Italië en Berlijn woonde. Inmiddels zijn we 2,5 jaar verder en moest ik toch ook maar eens kennis maken met haar kant van het leven.

Zo vertrok ik op een koude ochtend op 2 Januari rond het goddeloze uur van half zes met mijn beide ouders vanuit Rumpt. De eerste etappe was Parijs - Charles de Gaulle, vandaaruit vloog ik immers, een stuk goedkoper dan Schiphol en de vlucht was nog korter ook.

Nadelen zijn natuurlijk wel dat mensen niet konden komen zwaaien en dat al het afscheid dus gedurende de voorgaande maand al afgehandeld was. Ik beloof bij deze dat als ik geld heb ik wel gewoon vanaf Schiphol ga vliegen.

Hoe dan ook, de eerste etappe verliep vlot en eigenlijk zonder problemen stonden we rond 10 uur op CDG. Inchecken verliep probleemloos (al kreeg ik alleen voor het eerste deel van m'n vlucht een boardingpass, opnieuw inchecken in Shanghai dus). Vliegen is verder saai, dus ik kwam probleemloos aan in Shanghai met erg weinig slaap achter de kiezen.

Omdat ik ervanuit gegaan was dat ik al mijn boarding-passes in een keer kreeg stond ik ineens zonder ticket bij de Chinese grens-bewaking. Zonder doorreisbewijs geen tijdelijk visum dus er moest van alles uitgezocht worden. Met een klein uurtje had een vriendelijke beambte het echter allemaal geregeld.

Het plan was om in Shanghai met een Couchsurfer die ooit bij mij in Utrecht sliep af te spreken, maar helaas, het enige communicatiemiddel was facebook en dat is in China, jawel, geblokkeerd. Gelukkig had ik in Parijs als een vriendelijke Fransman ontmoet die ook naar Australië vloog (een half uur na mijn vlucht naar Sydney) en samen gingen we dan ook de hort op in Shanghai.

Zodra we uit de metro stapten werden we gelijk benaderd door een stel vriendelijke chinezen, of we niet even een fotootje konden maken. Maar natuurlijk, zij kletsen, wij kletsen en daarna de uitnodiging om mee te gaan naar een traditionele thee-ceremonie. Hartstikke leuk, was toch ochtend. 45 Euro later wist ik weer wat het was om opgelicht te worden, de thee was echter lekker, dat dan weer wel.

Shanghai is verder een beetje een vreemde stad, om te beginnen wonen er 25 miljoen mensen en daarmee is het de grootste stad die ik bezocht heb. Dit betekend ook dat de rit van het vliegveld naar het Plein van het Volk er meer dan een uur over deed, in een trein die zo snel rijdt als onze Sprinters en bestrijkt in 19 haltes meer dan 40 km. Die hele rit kostte maar 1 euro, dat dan weer wel.

Dan heeft de stad twee gezichten, het nieuwe hippe rijke en kapitalistische Shanghai, waar rijke Chinezen onder de rode vlaggen van het communistisch China geld uitgeven alsof het water is. Starbucks, McDonalds, Hershey's, Versace, Louis Vuitton, het is er allemaal en het is peperduur. Als je dan echter de zijstraatjes inloopt, weg van de gepolijste en zwaar beveiligde straten, zit je eigenlijk meteen in een ander Shanghai. Dit Shanghai is vies, met kleine steegjes, marktjes op straat (met levende vis in dozen!) en streetfood. Uiteraard is dit Shanghai veel leuker en ik heb dan ook voor hetzelfde geld dat ik bij Starbucks betaalde voor een kleine espresso een volledige maaltijd gegeten.

Hoe dan ook, de Fransman en ik hebben hier een aantal uren rondgedwaald en ons tegoed gedaan aan de heerlijkheden die voor de gratis aangeboden werden voordat we teruggingen naar het vliegveld, we wilden onze vlucht niet missen dus we namen de tijd. Op dit punt was ik ook ruim 36 uur wakker dus het wandelen was wel leuk geweest.

Nog een aantal observaties uit China:

- De gemiddelde lengte is zo laag dat ik mijn hoofd stoot tegen de balk waaraan je je vast houdt in de trein.

- Er zijn eindeloos veel Chinezen. Eindeloos veel.

- Ze zien misschien wel vaker blanken, maar het blijft wel erg interessant allemaal, ik ben in lange tijd niet zo aangestaard.

- In Shanghai is alles in het Chinees en (goed) Engels aangegeven, superhandig! Chinezen spreken echter gebrekkig tot geen Engels.

Dus, het laatste stukje van mijn reis, Shanghai - Melbourne.

Wetende dat ik goed uitgeslapen aan moest komen om de jetlag te minimaliseren had ik een slaappilletje bewaard. Deze nam ik bij het instappen gelijk in en in combinatie met mijn vermoeidheid heb ik het opstijgen niet eens meer meegekregen, evenals het avondeten (al kreeg ik dit later alsnog). Na een onbekend aantal uren werd ik wakker en toen was ik toch wel erg nerveus, hoe lang de reis toen nog duurde weet ik niet, maar eindeloos is wel het juiste woord.

Melbourne! Brittany dreigde natuurlijk te laat te komen, maar wat vertraging bij de 2e grenscontrole compenseerde daarvoor. Het visum is dus niets meer dan een stempel, geen controle, niks. Ik teleurgesteld, maar het is geregeld in ieder geval!

Met Brittany in de auto naar haar ouderlijk huis, de wijken rondom Tullamarine zijn niet heel mooi, dus mijn eerste indruk was niet overweldigend. Desalniettemin, zon, zoveel zon! Het was 24 graden bij aankomst, wat voor mij voelde als een hittegolf, gekleed in mijn winterkleren als ik was. Links rijden is doodeng en Brittany heeft het me tot nog toe verboden om te rijden in Australië omdat ik even moet wennen (misschien geen slecht idee, ik had ook nog wel een beetje een jetlag).

Uiteindelijk bij Brittany haar moeder's huis, eindelijk de familie eens ontmoeten. Ondanks alle verhalen van mijn vriendin zijn het fantastische mensen! De eerste dag hebben we lekker aan de serre-tafel gezeten (gigantische serre) en wat gedronken, gegeten en gekletst. Uiteindelijk ging de barbie aan om er wat garlic prawns op te gooien, ik was gelukkig.

De volgende ochtend stond ik om 5 uur naast m'n bed, leuk joh jetlag. Uit verveling ben ik om een uurtje of 7 maar gaan hardlopen, je moet toch wat. Zodra ik dit aftik ga ik weer, laten we maar eens fit worden ofzo.

Dus ja, verder vrienden van Brittany ontmoet, familie, overal gastvrij onthaald. Ik kreeg van een goede vriend van Brittany waar ik ook al jaren contact mee heb gelijk een Akubra-hoed, een echte cowboy-hoed van konijnenvacht, daarbij (tot frustratie van Britt's moeder) een petje en sjaal van de st. Kilda Saints, evenals (tot de vreugde van Britt's moeder) een petje van de Western Bulldogs. Het is wel duidelijk wat het belangrijkste hier is!

Even kijken, verder ben ik bij het strand geweest, ben ik ondanks factor 50 toch verbrand (maar niet heel erg, ik bruin lekker), heeft de buurman een slang doodgeslagen met een hamer (andere buurman dan die van de schep) en is het hier eigenlijk wel heel erg relaxed.

Ik heb wat buurten bekeken, we zijn aan het kijken waar we gaan wonen, vooralsnog bevalt St. Kilda mij wel, dicht bij het strand en gezellig, maar Britt wilde me nog andere dingen laten zien, ik vind het prima. Werk zoeken staat zeker in de planning, moeten we maar eens aan beginnen.

De komende dagen kunnen we in het huisje van Brittany d'r tante zitten, die is op vakantie en iemand moet op de katten passen, geeft ons ook wat rust. Zondag gaan we kijken naar de Cricket van Brittany's broertje, eens kijken of het me nu wel interesseert.

Dus ja, eigenlijk is het allemaal heerlijk hier en gaat het z'n gangetje. Het bevalt me wel, eens kijken hoe het is als het vakantie-gevoel wat wegzakt.

Ik ga rennen! In de zon!

Later!