Great Ocean Road, Uluru, Sydney

Het is veels te lang geleden dat ik wat geschreven heb. Dus we gaan daar maar eens mee bezig, er is het een en ander gewijzigd in de thuissituatie, dus ook daar zullen we wat aandacht aan besteden in dit derde deel van Jan Down Under.

Dingen die ik deed in Melbourne en rond Melbourne:

In het vorige deel probeerde ik bij de Twelve Apostles te komen. Dit is helaas jammerlijk mislukt. Het is dan ook met grote vreugde dat ik kan zeggen dat ik er inmiddels tweemaal geweest ben. En het is de moeite. De weg zelf is na Apollo Bay, waar we vorige keer jammerlijk gestrand waren, tijdelijk wat minder interessant. Maar zodra je een korte landtong doorgestoken bent en je rustig een heuveltje op rijdt is daar ineens het uitzicht van de ansichtkaarten. Kalksteenformaties rijzen op uit de zee op een wijze die ik in woorden niet eens kan benaderen. Dus ik zal wat foto's toevoegen.

Verder heb ik de afgelopen maanden vooral gewerkt, af en toe wat gestapt en veel en lekker gegeten. Melbourne heeft een uitstekende selectie bars, café's en restaurants en ik heb daar, samen met Brittany en vrienden ter plaatse uitgebreid gebruik van gemaakt. Als leuk detail reed ik elke dag naar mijn werk door Albert Park, over een weg die één week in het jaar ineens een Gran Prix huisvest. Mijn werkzaamheden in een sportpub hebben me tevens middenin het AFL gegooid, Aussie Rules of Australian Football.

Dat is dus gewoon een hele gave sport en ik heb dan ook met veel plezier twee wedstrijden bekeken met Brittany en haar neef. Een in de Melbourne Cricket Ground, met plaats voor een kleine 100.000 toeschouwers en dan het kleine stadion in Melbourne, Etihad Stadium, met plaats voor 60.000. Sport nemen ze hier erg serieus.

Af en toe werd er ook nog wat buiten de stad verkend, waarbij vooral een dagje naar de Nepean Peninsula, het uiterste puntje van een van de twee schiereilanden die Port Philip Bay afsluit de moeite van het vermelden waard is.

Op dit uiteinde ligt Fort Nepean (en nog wat andere forten), in de 19e eeuw gebouwd om Melbourne en haar achterland (waarbij vooral de goudvelden van Ballarat erg belangrijk waren) te beschermen. De forten zijn door de jaren heen ge-update en het was hier dat het eerste schot door Australië gelost werd in de tweede wereldoorlog, op een Duits marine-schip dat poogde de benen te nemen na de oorlogsverklaringen in Europa. Dit was tevens de enige keer dat het fort een schot gelost heeft, want wie ging er nou in godesnaam proberen Melbourne binnen te vallen, ooit.

Een ander tripje was naar Queenscliff, het schiereiland aan de overkant. Dit was met een collega van mij en zijn vriendin erbij, die we meteen maar even het begin van de Great Ocean Road hebben laten zien, alsmede Geelong. Dit is de tweede stad van Victoria en met 500.000 mensen best de moeite waard. Gewoon zo'n stad waar nog nooit iemand van gehoord heeft met een half miljoen mensen, je kent het wel. Op zich wel een aardige plek, maar het verbleekt wat bij Melbourne.

Tussendoor kwam er nog wat visite langs, en wel Bruno. Die had het idee op zich genomen om maar even een dikke drie weken naar Australië te komen en toen dat een keer besloten was was er natuurlijk weinig andere keuze dan dat we iets episch zouden ondernemen en wat is er nou Australischer dan een roadtrip in een busje naar Uluru?

Kangoeroes zeg je? Nou daar komen we nog op terug.

Enfin, Bruno geland, busje gehuurd en wij rijden. We hadden een kleine tien dagen, want ik moest terug aan het werk en Bruno wilde nog wat duiken in Cairns (Great Barrier Reef). Nou had ik in een vorig deel al geschreven dat Australië echt heel erg groot is. En daar ben ik het na deze monsterrit nog veel meer mee eens dan voorheen, toen had ik eigenlijk nog geen idee.

We hebben uiteindelijk in 9 dagen 5,500km gereden. Heen en terug. Dat is van Rumpt naar halverwege Iran. Maar we begonnen rustig aan, met de Great Ocean Road, want die had Bruno nog niet gezien. Na daar een heerlijk dagje rondgereden te hebben besloten we nog wat kilometers te maken en om gelijk maar onze eerste benzine-scare te ondergaan. In dit land is zonder benzine staan namelijk niet bepaald uitzonderlijk en is het wel echt een groot probleem. Het viel gelukkig allemaal mee, en uiteindelijk hebben we het (verschrikkelijk lelijke) busje maar op de gok op een 'viewing point' neergezet. Inmiddels stormde het en 'snachts hadden we nog bezoek van de lokale hangjeugd die hier schijnbaar vozen in hun auto's.

Hoewel we 'savonds weinig konden zien, werden we 'sochtends wakker op toch wel een hele bijzondere plek met een werkelijk waar waanzinnig uitzicht. Na rustig wat ontbeten te hebben was het weer een kwestie van doorknallen. Op dag twee wilden we immers voorbij Adelaide komen, we zijn echter wel even de stad in gedoken om te kijken (niet de moeite) en wat boodschappen te doen, alsmede wat te eten. Wachtende op ons eten bij een of andere schnitzeltent in noord Adelaide kwamen we er ineens achter dat South Australia en de Northern Territories een wel heel bijzondere tijdzone kennen, namelijk een half uur vroeger dan de East-coast, oftewel GMT+9,5.

Dat was eigenlijk ook wel het enige interessante in Adelaide.

Nou goed, wij weer doorrijden, de bus neergeknald en slapen. Vanaf hier was het kort na zonsondergang stoppen met rijden, eten, een uurtje lezen en slapen. Vervolgens een uur voor zonsopgang opstaan, even de zonsopgang bekijken, ontbijten, afwassen en weer gaan. We reden kort voor de Australische winter en we wilden liefst niet in het donker rijden vanwege het risico dat je een kangoeroe zou raken, wat volgens Australiërs een heel reëel risico is (as if..).

Anderhalf uur boven onze slaapplaats reden we Port Augusta binnen, een plaats die totaal niet interessant is behalve dan dat het het begin is van de weg die in een keer doorgaat naar Darwin, hier rijdt je dus weg van de kust en de woestijn in en hier zagen we ook onze eerste roadtrain (terechte benaming).

Eindeloos en eindeloos rechtdoor. Het uitzicht was verder tamelijk saai. Grijze bosjes, vlak, beetje rode klei en als we mazzel hadden een emu of een meertje. Wat verder wel leuk was is Cooper Pedy, de opaalhoofdstad van de wereld en een stad die dus grotendeels onder de grond gebouwd is (zegt wikipedia, wij konden nergens naar binnen!). Dit stadje is omringd door allemaal kleine hoopjes zand, die door gelukzoekers zijn opgegraven in de hoop dat daar hun fortuin lag.

Na Cooper Pedy, meer niets. Een overnachting op een camping (lees veldje, niet eens met gras) en een gare pub, met waanzinnige benzine-prijzen en een kip. Vanaf daar (Kulgera heette het) konden we de volgende dag dan eindelijk doorrijden naar Uluru. We dachten op dit punt dat we er bijna waren, honderd kilometer rechtdoor en dan linksaf, de eerste afslag in meer dan duizend kilometer. Stiekem is Uluru dan gewoon nog 238km rijden, maar daar hadden we op dit punt geen boodschap meer aan.

Uluru, ja. Het is fantastisch. Ga het bekijken ofzo. We hebben de zonsondergang en zonsopgang bekeken, het ding beklommen (heiligschennis, vinden de locals, ik zeg het is heiligschennis als je het niet doet) en daarbij een wandeling gemaakt bij Kata Tjuta/ de Olga's, de veel minder bekende maar zeker zo indrukwekkende tweede rotspartij om de hoek (lees 36km verderop). Het voordeel van het landschap hier is dat het ook echt de enige twee dingen zijn die kan zien. Oja, we zagen een kameel.

Verder waren er wat Duitsers, wat drank, een baas van een Nederlandse lifter, whiskey met uitzicht en eindeloos goede verhalen. De rit terug was meer van hetzelfde, dus daar ga ik niet uitgebreid over vertellen. Maar wat er dus vooral niet was, dat waren Kangoeroes.

5,500 km en we hebben geen 1 Kangoeroe gezien (wel 1 wallibi, 11 emu's , een hoop koeien en drie kamelen). Dat kon natuurlijk niet, dus uiteindelijk hebbben we het beestje flink op de staart getrapt om langs te kunnen gaan bij het Healesville Sanctuary, een wildpark op steenworp afstand van Melbourne. Want hè, Bruno moest toch zo'n stom beest zien. Het was gaaf verder, met Tasmaanse Duivels, Vogelbekdieren, Emu's, plassende Koala's, Echidna's etc.

Al met al was het episch.

Dan nu, het laatste hoofdstuk van dit hoofdstuk.

Een kleine twee weken geleden ging ik met Brittany naar Sydney, dit hadden we al een tijdje gepland. We zijn rustig langs de kust omhoog gereden en hebben genoten van de prachtige South Coast met een overnachting in Merimbula en mijn eerste zonsopgang in de zee van mijn leven (tevens mijn eerste stapjes in de pacifische oceaan). Daarna zijn we rustig doorgereden naar Sydney, waar we met veel plezier dingen hebben verkend.

Sydney is een stuk mooier dan Melbourne, ontdekten we al gauw. Misschien niet zo hip, maar de manier waarop het om de baai heenligt, met de kust dichtbij en daaraan mooie stranden is toch wel heel bijzonder. Het opera-huis en de brug zijn ook nog eens daadwerkelijk heel gaaf, maar al met al moet gezegd worden dat Sydney wel echt de mooiere stad is.

Na een verblijf van 9 dagen met de nodige sight-seeing (ikzelf was helaas drie dagen ziek) zijn we daarna naar Canberra vertrokken. Daar is dus niet zo gek veel aan, maar de wegen zijn veels te groot voor het verkeer (niet in de file staan in de stad, ik was vergeten dat dat kon) en de musea zijn zeker de moeite waard. Vooral het War Memorial Museum, met alle mogelijke vliegtuigen uit beide wereldoorlogen, een Japanse mini-onderzeeër en een Duitse tank uit WW1(!) was erg de moeite waard.

De volgende dag heeft Brittany mij op de bus naar Sydney gezet en is zij zelf doorgegaan naar Melbourne. Helaas is daarmee een belangrijk hoodstuk van mijn leven afgesloten.

En ja, nu woon ik dus in Sydney, ik verblijf momenteel bij een vriend en zoek nog een woonplaats. Daarbij werk ik nu full-time in de bouw, wat wel lekker fysiek is en over het algemeen goed voor me.

Dus dat is er hier zoal gebeurd.